Leukemia

Opublikowany dnia: 2020-02-04
Przeczytano: 1087
Autor: Barbarella
Opublikowany w kategorii: Rak

Leukemia to inaczej białaczka.

Jest to określenie grupy nowotworów złośliwych, które powstają na skutek patologicznego rozrostu komórek układu krwiotwórczego obecnych przede wszystkim w szpiku kostnym oraz w węzłach chłonnych.

W białaczce stosuje się dwa podziały: ze względu na jej przebieg (ostre i przewlekłe) oraz ze względu na linię pochodzenia (limfatyczne i szpikowe).

Najczęściej występują leukemie ostre, przy czym białaczka ostra szpikowa najczęściej występuje u osób dorosłych, a ostra limfoblastyczna u dzieci w wieku 3-7 lat. Leukemie przewlekłe, rozwijają się bardzo długo, odmiana szpikowa kilka, a limfatyczna nawet kilkanaście lat.

Naukowcom nie udało się jeszcze znaleźć przyczyn białaczki.

Wykazano jednak czynniki, które zwiększają ryzyko zachorowania na tę chorobę. Są to: zaburzenia genetyczne, długotrwały kontakt ze szkodliwymi środkami chemicznymi czy promieniowaniem jonizującym, a także palenie tytoniu w dużych ilościach.

Pierwszymi objawami białaczki są przede wszystkim: anemia, utrata apetytu, powiększenie węzłów chłonnych oraz śledziony, krwawienia z nosa i dziąseł, a także gorączka. Późniejsze stadia tego nowotworu będą się różniły objawami w zależności od jej typu.

Poważnym symptomem jest również obniżenie odporności, które może skutkować innymi, niezależnymi chorobami, dodatkowo osłabiając organizm.

Leczenie leukemii ostrej jest podzielone na trzy fazy.

• Pierwszą z nich jest faza indukcji, która trwa od 4 do 6 tygodni i oparta jest głównie na chemioterapii. Celem jej jest zniwelowanie nowotworu poprzez podawanie największych dawek leków.
• Drugą fazą jest konsolidacja, która trwa od 3 do 6 miesięcy, podawane są w niej mniejsze dawki leków, dąży ona do usunięcia pozostałości choroby.
• Trzecią jest faza pokonsolidacyjna, zapobiega nawrotom białaczki, a czas jej trwania uzależniony jest od stanu chorego.

W wypadku leukemii limfoblastycznej istotne jest także leczenie wspomagające, którego celem jest zapobieganie oraz leczenie dolegliwości pobocznych.

Leczenie białaczki przewlekłej natomiast jest bardziej zindywidualizowane. Nie podejmuje się w niej leczenia, jeśli jedynym objawem jest limfocytoza, ponieważ ewentualne powikłania stanowią większe zagrożenie dla zdrowia. W późniejszych stadiach choroby stosuje się głównie chemioterapię.